Մի ժամանակ, Չինաստանում կար մի կայսր, ով սիրում էր թռչուններին: Նա իմացավ, որ տղանները կրակում են աղավնիներին գնդակահարներից, և հայտարարեց.
-Ով կբերի ողջ աղավնուն պալատ, նա կստանա մի բուռ բրինձ:
Այս լսելով, տղանները դաթարեցին սպանել աղավնիներին: Նրանք անտառում թողեցին բազում (силков), և շուտով պալատների սենյակները լսվեցին աղավնիներով:
Այնպես եղավ, որ կայսրին այցելեց իմաստունը՝ հարևան իշխանությունից: Նա տեսավ պալատում աղավնիներին և հարցրեց.
-Ձեր ի՞նչին են հարկավոր այսքան թռչուններ:
Կայսրը պատասխանեց.
-Ես ունեմ բարի սիրտ և նրանց փրկում եմ տղաներից: Արդեն նրանք չեն կրակում աղավնիներին, այլ ողջ բերում են ինձ:
-Իսկ ո՞վ է կերակրում թռչուններին,-հետաքրքրվեց իմաստունը:
-Ի՞նչ թռչունների,-հարցրեց կայսրը:
-Թչուններին, ովքեր արդեն ապրում են պալատի սենյակներում, մնացել են անօգնական անտառում: Ո՞վ է նրանց կերակրում:
-Այս մասին ես չեմ մտածել,-խոստովանեց կայսրը:
Այդ ժամանակ իմաստունը ասաց.
-Դուք ունեք բարի սիրտ, դուք սիրում եք թռչուններին, բայց նրանց ոչ ոք չի հասցնի այնքան չարություն, ինչքան որ դուք: Ձեր անտառում, բոլոր բույները լցված են սպանված թռչուններով: Դուք փրկեցիք 500 աղավնիներին, բայց գործանեցիք 5 անգամ ավելի շատերին:
-Ախ, որքան դժվար է լինել բարի, բացականչեց տխուր կայսրը:
Այսքանին, իմաստունը ավելացրեց:
-Բարին պետք է անել խելքով: Խելքը առանց բարության՝ վատ է, բայց բարին էլ էլ առանց խելքի՝ այդքան էլ լավ չէ:
Աղբյուր՝ pritchi.ru
Սվետլանա Համբարձումյանի բլոգ 