Раньше такого не было. А вот последние пару месяцев очень сильно стали раздражать некоторые люди…
Больше всего не понимаю пустых разговоров ни о чём. Одно дело, когда ты не видел человека долгое время и действительно хочешь поинтересоваться его жизнью, или поделиться каким-то значимым событием в своей жизни. Но мне не интересно слушать о том, что чеснок/имбирь подешевел/подорожал в магазине. Да какая разница вообще? Ну сколько в месяц нужно чеснока? Одна головка? Две?.. Это вообще кому-то интересно? Или когда спрашивают у двадцатилетнего парня о здоровье. Действительно хочется узнать о проблемах со здоровьем? Серьёзно?!
Складывается впечатление, что большинству людей нужно говорить, чтобы просто говорить, даже когда в сказанном нет никакого смысла.
Տպավորություն է ստեղծվում, որ մարդկանց որոշ մասին հարկավոր է խոսել, ուղակի խոսել, նույնիսկ այն ժամանակ, երբ իմաստ չկա:
Отдельные случаи — когда ты делишься с человеком чем-то по-настоящему важным, а он вместо того, чтобы прервать и сказать, что ему не очень интересно, строит жуткое лицо и всем своим видом старается показать, что ему не всё равно. А глаза собеседника где-то не с тобой. Видишь, что человек тебя не слушает. Прекращаешь разговор. Оба вздыхают с облегчением. Зачем тогда было сначала проявлять интерес к теме?
Для чего все эти наигранные эмоции и сопереживание? Всё равно у человека всё на лице написано… Разве не жалко своего и чужого времени?!
Не стану относиться хуже к человеку, если я ему безразличен. Это нормально. Ненормально — тратить своё и чужое время пустой болтовнёй.
Այն ժամանակ այսպիսի բան չկար: Բայց վերջի մի քանի ամսում որոշ մարդիկ սկսեցին նյարդայնացնել ինձ:
Ավելի շատ չեմ հասկանում անիմաստ խոսակցությունները: Ուրիշ հարց է, երբ դու մարդուն չես տեսել երկար ժամանակ և իսկապես ուզում ես հետաքրքրվել նրա կյանքով, կամ կիսվել քո կյանքից ինչ որ կարևոր իրադարձությամբ: Բայց ինձ հետաքրքիր չէ լսել այն մասին, որ սխտորի կամ կոճապղպեղի գինը էժանացել է խանութում:
Ընդհանրապես ի՞նչ տարբերություն կա, թե քանի՞ սխտոր է հարկավոր մի ամսվա համար: Մի գլո՞ւխ, երկո՞ւ՝ սա ինչ որ մեկին հետաքրքի՞ր է: Կամ էլ որ քսանմեկ տարեկան տղային հարցնում են առողջության մասին: Իսկապե՞ս ցանկանում ես իմանալ առողջական խնդիրների մասին, իսկապե՞ս:
Առանձին դեպք է, երբ դու մարդու հետ կիսվում ես իսկապես ինչ-որ կարևոր բանով, իսկ նա փոխարենը դադարեցնի խոսակցությունը և ասի, որ նրան այդքան էլ հետաքրքիր չէ՝ նա ընդունում է ահավոր դեմքի արտահայտություն և իր ամբողջ տեսքով աշխատում է ցույց տալ, որ նրա համար մեկ չէ: Զրուցակցի աչքերը ինչ-որ տեղ ձեզ հետ չեն: Երկուսնել շունչ են քաշում թեթևացած: Ինչո՞ւ էր հարկավոր սկզբից հետաքրքրություն ցույց տալ թեմայի վերաբերյալ:
Ինչի՞ համար էին այս կեղծ էմոցիաները և անհանգստությունները: Միևնույն է ամենինչ մարդու երեսին գրված է… Արդյո՞ք ափսոս չէ քո և դիմացինիդ ժամանակը:
Չեմ սկսի մարդուն վատ վերաբերվել, եթե ես նրա համար մեկ եմ: Սա նոռմալ է: Աննոռմալը այն է, որ քո և դիմացինիդ ժամանակը անցկացնես անիմատ խոսակցություններով:
Սվետլանա Համբարձումյանի բլոգ 